Places

La Montaña De Siete Colores – Rainbow Mountain

Winicunca (echte naam)

Om 5 uur ’s morgens zouden we worden opgehaald. Na een uurtje wachten zaten we eindelijk op de bus. Gelukkig, deze keer waren we de laatste die werden opgepikt. We konden dus meteen vertrekken. Na de lange busrit is het tijd voor het ontbijt bij een lokale familie. We kregen broodjes, confituur en boter. Om te drinken kregen we de keuze tussen coca-thee of een soort quinoa achtige brei. (Hier ben ik niet zo gek van, veel te zoet!)

Na het eten ging de bustocht door. We reden zoals we al verwachten terug op zeer smalle wegen naast een klif. Onderweg kwamen we verschillende kleine dorpjes tegen. De huizen waren gemaakt van opeengestapelde bergstenen waarvan leem en uitwerpselen van paarden ervoor zorgden dat de stenen bleven liggen. Het dak was gemaakt van stro of golfplaten. Er is slechts één kamer waar heel de familie woont. Hier en daar zag je een zonnepaneel, maar de meeste huisjes zijn niet voorzien van elektriciteit. Op dat moment dringt de realiteit even tot je door. Er wonen hier daadwerkelijk mensen.

Uiteindelijk kwamen we aan op het beginpunt. Dit punt is gelegen op 4300 m. We starten aan een wandeling van 15 km en wat een geluk, de zon schijnt!
Al snel heb ik weer last van de hoogte, gelukkig heb ik deze keer wat medicatie bij. Eens dat dat was ingewerkt ging het al veel beter. Misselijk was ik niet meer, maar tegen het moeilijk ademen kon ik niets doen. Je kon kiezen of je te paard verder ging, maar ik wou niet opgeven! Uiteindelijk na twee uur komen we aan op de top (5111m). Wauw, wat een mooi uitzicht! Door de verschillende mineralen in de bodem krijgt de berg verschillende kleuren. Het was enorm koud vanboven. Er lag zelfs sneeuw. Na even genoten te hebben van het uitzicht was het tijd om terug te keren. Op de terugweg begon het enorm hard te regenen en te hagelen. Ik had wel warme kleren bij, maar hier was ik niet op voorbereid!

Met de bus reden we terug naar de lokale familie in het dorpje voor het avondeten. We kregen kip met rijst. Daarna was het tijd om terug naar Cusco te gaan. En wat een verrassing, ook hier was de temperatuur enorm gedaald en lag er overal hagel en sneeuw. Dat hadden we niet verwacht. Het was een geweldige dag!

10/03/2018

#IIC

Arequipa

Centrum – Colca Canyon

Arequipa is de op één na grootste stad van Peru na Lima. De stad ligt in het Zuiden van het land op een hoogte van 2325 km. Het is een actief gebied voor vulkanen en aardbevingen. Er zijn zeven vulkanen, de drie grootste zijn Misti, Chanchani en Pichu Pichu. In 1600 is de stad totaal verwoest geweest, in 2001 vond de laatste aardbeving plaats.

Juanita:

In de stad vind je in het museum het gemummificeerd lichaam terug van een jong Inca-meisje (14). Vroeger offerde de Inca’s allerlei waardevolle dingen zoals cocabladeren, Chicha (maïsbier), Lama’s… aan Sabancaya (Goden). Wanneer de vulkanen op uitbarsten stonden moest er iets waardevollers geofferd worden. Men ging op zoek naar het mooiste en slimste kind in het hele Inca-rijk. Juanita was één van de uitverkorenen. Samen met priesters beklom ze de vulkaan Ampato om helemaal bovenaan het ritueel “capacocha” te vervullen, het ritueel van de “uitverkorenen van de goden”. De priesters gaven haar Chicha (maïsbier) waardoor ze in een soort trance geraakte, daarna sloegen ze haar hoofd in met een steen en uiteindelijk wikkelde ze haar lichaam in dure stoffen. Het lichaam bevroor en kwam onder de ijskap van de Ampato vulkaan terecht. In 1990 barstte een naburige vulkaan uit waardoor de assen ervoor zorgde dat de ijskap van de Ampato vulkaan wegsmolt. Twee bergbeklimmers vonder per toeval het lichaam net optijd terug en noemde haar Juanita. Ik was heel enthousiast om deze mummie te zien na het horen van het verhaal, maar jammer genoeg was ze net weg voor meer onderzoeken.

Maar goed, Arequipa staat ook bekend om zijn prachtige weer. Om 7 uur ’s morgens was het al meer dan 20 graden. We bezochten de San Camilo markt, één van de vele overdekte markten in Peru. Als ontbijt namen we een overheerlijk versgeperst fruitsapje. De fruitafdeling op alle markten vind ik geweldig, maar wanneer je langs de vleesafdeling wandelt moet je toch wel even je adem inhouden. Het vlees wordt niet in frigo’s bewaard, maar ligt gewoon op de tafels.

     

Na het ontbijt gingen we naar de beste plek op aarde: Mundo Alpaca. In Mundo Alpaca vertelde een gids ons dat er 4 lama-achtigen leven in Peru: de lama, de alpaca, de vicuña en de guanaco. Er zijn kortharige lama’s (Llama Qara), langharige lama’s (Llama Chaku), alpacas’s met fleece als pels (Alpaca Huacayo) en alpaca’s met precies dreadlocks als pels (Alpaca Suri). De gids vertelt ons dat de lama groot is, een spitse snuit en grote oren heeft. De alpaca is veel kleiner en heeft een bolle neus en kleinere oren. De vicuña en de guanaco zijn wilde dieren, die allebei ongeveer even groot zijn als de alpaca. De vicuña is echter zó gevoelig aan stress dat hij niet in getemd kan worden: na drie minuten stress sterft hij al! De guanaco is dan weer te agressief om gevangen te houden.
We gaan door met onze gids langs de plaats waar de wol van de dieren verwerkt wordt. We zien alle verschillende natuurlijke kleuren wol, voelen het verschil in textuur en zien hoe de wol geverfd wordt met zowel natuurlijke materialen als met verf. Ook zit er een vrouw een sjaal te weven volgens de traditionele manier. Op deze specifieke manier duurt het maken van een sjaal wel een maand. Het was een geweldige ervaring, ik hou van Alpaca’s en zou er wel eentje als huisdier nemen!

   

Vervolgens gaan we naar een klooster: Santa Catalina. Arequipa heeft erg veel kerken en ook een heel groot klooster. Het is dan ook geen stad van de Inca’s, maar een stad met veel beïnvloeding van de Spanjaarden. Vandaar dat ook de bijnaam van Arequipa: la cuidad blanca, de witte stad wordt genoemd.
Santa Catalina is opgericht in 1580 en is gemaakt vanuit vulkanische as wat het klooster zou beschermen tegen aardbevingen en vulkaanuitbarstingen. Het klooster dienden voornamelijk om de dochters van de belangrijkste families te beschermen. De tweede dochter van elk gezin was verplicht om naar het klooster te gaan. (Was je een jongen, werd je priester). De nonnen in dit klooster zouden nooit meer in contact komen met de buitenwereld. Slechts één keer per maand mocht hun familie op bezoek komen in een aparte kamer. De nonnen droegen dan een doek over hun hoofd zodat ze hun gezicht niet zouden laten zien en zij niets van de buitenwereld. De beginners waren 12 jaar en kwamen slechts 3 keer per dag uit hun cel. Na een training van 2 jaar kregen ze een andere kamer. In deze kamer leefden twee nonnen en twee bedienden. Hun taken bestonden uit: Latijn leren en zingen, hosties en kledij maken.

Enkele regels:

• 10 uur per dag bidden waarvan 55 verschillende gebeden.
• Niet lachen
• Nooit rennen
• Nooit een man zien (wanneer een priester naar het klooster kwam werd er een bel gerinkeld als waarschuwing)
• Verboden de Bijbel te lezen
• Slechts 7 keer per jaar naar bad gaan (aanraken van het eigen lichaam is een zonde)

Strenge regels als je het mij vraagt, maar wat een mooi klooster! Het leek wel even of ik in een dorpje ergens in Spanje was terecht gekomen. Op dit moment leven in een bepaald gedeelte van het klooster nog 20 nonnen tussen de 30 en 60 jaar. De regels zijn ondertussen wel al wat verminderd.

   

Na het eten van een lekkere pannenkoek was het tijd voor de free city tour. We bezochten Palza De Armas, we dronken een Pisco en bezochten veel kerken met veel verschillende stijlen. Veel kerken zijn gemaakt uit vulkaansteen. In deze steen is het gemakkelijk om figuren in te krassen. Veel kerken bevatten zowel symbolen van de pre-inca culturen als van de Inca’s en Christelijke figuren. In één van de kerken konden we naar binnen. Daar vond je, net zoals hier in Cusco in de kathedraal een schilderij van het laatste avondmaal. De Spanjaarden probeerden de Peruvianen te bekeren tot het christendom door het Laatste Avondmaal voor te stellen met een Cuy (cavia) op het menu!

 

’s Avonds hebben we er een gezellige avond van gemaakt. Samen met twee locals die we leerden kennen zijn we salsa gaan dansen in een soort dans restaurant Rinconcito Chuquibambino. Daarna zijn we naar een karaoke bar gegaan, want ja hoor, ook dat is iets heel typisch in Peru! Het was een super avond. 

 

Die ochtend (nacht) vertrok onze bus om 3 uur naar de Colca Canyon. Na 2 uur geslapen te hebben was het ritje in de bus niet zo aangenaam. Maar wat was de trip de moeite waard! We reden met de bus door het natuurpark en stopten op verschillende plaatsen. Het uitzicht is gewoonweg niet te beschrijven!

 
     
 

03 & 04/03/2018

#IIC

Lago Humantay

Soraypampa

Om 4:30 uur worden we met een taxi opgehaald in de buurt van ons appartement. Na nog andere mensen te hebben opgehaald stappen we om 6:00 uur over op een grotere bus. Onze trip naar Humantay kan beginnen… ofja dat dachten we. Rond 9:00 uur stapten er veel mensen uit. Ik natuurlijk ook, ik had er zin in. Opeens kregen we door dat we er nog lang niet waren! Enkele meters voor ons had een steenlawine de weg geblokkeerd. Door erosie was een stuk van de berg naar beneden gekomen. JA, inderdaad, een stuk berg, het was enorm groot!

Na twee uur hebben de machines genoeg steen afgebroken zodat onze bus terug door kan. Gelukkig krijgen de bussen met toeristen voorrang, want de file van vrachtwagens die we aan de andere kant zien blijft precies maar doorgaan! De gids geeft ons nog de optie om terug te keren omdat er nog gevaar is op vallende rotsen, maar de hele bus besluit om door te gaan. Het is hier nog maanden regenseizoen en dan bestaat de kans altijd op vallende stenen.

Na een stevig ontbijt in een bergdorpje gaan we met de bus verder naar Humantay. De busrit leek op een attractie in Bobbejaanland. Alleen weet je dat je in een attractie in Bobbejaanland veilig bent en dat was hier niet het geval. We reden met onze grote bus langs een super smal wegje met aan de ene kant gigantisch hoge bergen en aan de andere kant een enorm diep ravijn. Daarbij kwamen we af en toe een waterval tegen waar de bus door moest rijden en wanneer een tegenligger ons voorbij moest steken kreeg ik toch wel even schrik. Vorige week is er hier namelijk nog een busongeval met 44 doden gebeurd waarbij een bus in een ravijn was gereden. Busongeval 21/02/2018
Gelukkig zijn we veilig aangekomen in een klein dorpje, Soraypampa. Dit dorpje ligt 3920m hoog. Vanaf daar gingen we te voet verder. Het was een heel steile berg en daarbij super hoog gelegen. Het was een enorm zware wandeling en al snel moest ik van de gids extra zuurstof innemen en op cocabladeren knabbelen omdat ik mijn ademhaling niet onder controle had. Gelukkig motiveerde Ryan (Australiër) en Claudia (Peruviaanse) me helemaal tot boven.

  

Eens boven aangekomen kwam je in een soort walhalla terecht. Normaal is het daarboven super koud, maar vandaag straalde de zon. Het uitzicht was adembenemend. Het water van het Humantay meer is fel blauw door de vele mineralen die in de grond zitten. Rond het meer zag je de bergtoppen (6200m hoog) met sneeuw erop. Wat een combinatie! We genoten enorm van het uitzicht.

 

Na het mooie uitzicht keerden we langs hetzelfde smalle wegje terug naar het bergdorpje voor het avondeten. Daarna keerden we terug naar huis. Het was een enorm vermoeiende dag, maar zeker de moeite waard!

24/02/2018

#IIC

Solo se vives una vez!

 Skylodge adventure suites –  Urubamba-Ollantaytambo, Cusco

Je leeft maar één keer, waarom dan niet eens iets geks doen?
Slapen in een million star hotel was zonder twijfel de zotste ervaring ooit!

Dit weekend klommen we 362m omhoog. Het was een enorm leuke ervaring! We hadden twee carabiners die we om de beurt moesten vastklikken. Wanneer je ze allebei (per ongeluk) tegelijk zou willen vastklikken hang je niet meer vast. Het is niet voor niets dat we een papier moesten ondertekenen waarop stond: ‘Ik verklaar hierbij dat ik voor een dodelijk ongeval zelf verantwoordelijk ben!’ Wanneer er een rots, schoen, gsm… zou vallen moesten we ‘ROCA’ roepen en naar voor blijven kijken. Met deze geweldige voorbereiding konden we beginnen aan het avontuur 🙂

Na gedurende twee uur verschillende klimhindernissen te hebben afgelegd kwamen we aan in het Skylodge restaurant. In deze lodge kookten twee koks een uitgebreid driegangenmenu. Na een geweldige maaltijd en een glaasje wijn, was het tijd om (in het donker) verder te klimmen naar onze lodge waar we zouden slapen. Donker + wijn, wie had dat bedacht?

Na goed te zijn aangekomen konden we op verkenning in onze glazen bol. We hadden 3 bedden en een klein badkamertje met een nogal grappige toilet met een doordacht systeem (hier vertel ik je persoonlijk meer over als ik terug ben). Na de verkenning was het tijd om te slapen. Met een rots links van mij, een stroomende rivier onder mij, prachtige bergen rechts van mij en sterren boven mij viel ik in slaap.

  

Na een adembenemende zonsopgang was het tijd om terug te klimmen naar het restaurant voor het ontbijt. Er ontbrak niets! Een fruitslaatje, een eitje, brood met beleg, muesli, thee/koffie, vers maracuyasap…

Na een stevig ontbijt was het tijd om af te dalen. Met zes ziplines van verschillende lengtes stonden we na enkele uren terug met onze beiden voeten op de grond. Toch zal ik als ik over dit avontuur vertel blijven zweven hoog boven de grond!

17-18/02/2018

De ruïnes rond Cusco.

Tambomachay – Puka Pukara – Saqsayhuaman – Q’enqo – Tipon – Pikillaqta

Het eerste weekend besloten we om al meteen mee te gaan met de andere vrijwilligers naar de Inca-ruïnes rond Cusco. Deze ruïnes lagen op een berg. We namen een bus naar boven en wandelden langs alle ruïnes.

Om je volledig onder te dompelen in de Inca-cultuur is hier kort wat achtergrondinformatie:

Er bestaan veel mythes over het ontstaan van de Inca’s. Deze mythes leven nog steeds bij de lokale bevolking. Ze zijn enorm trots op de vele overblijfsels en ook de taal Quechua wordt nog door veel mensen gesproken. Op deze blogpost ga ik het beperken tot de feitelijke informatie, de mythes komen zeker ook nog aan bod!

Het ontstaan: 

5000 jaar geleden leefden er veel verschillende culturen samen (Tiahuanaco, Caral Supe, Chimú, Paracas, Mochica, Nazca en Chavín). Deze culturen werden geregeerd door half goden, mannen die veel kennis verkregen van Goden. Ze leerden mensen textiel maken met prachtige designs, gouden juwelen en talismannen, deze werden gemaakt voor mannen en zilveren voor de vrouwen. Deze culturen specialiseerden zich in verschillende technieken: landbouw, geneeskunde en astronomie, maar jammer genoeg leefden ze niet in vrede samen. Er heerste steeds oorlog en in verschillende stammen was cannibalisme niet meer als normaal.
Vanaf de 13e eeuw – de 16e eeuw speelden de Inca’s een belangrijke rol. Daarvoor stelde het Inca-rijk nog niet veel voor. Het Inca-imperium werd gebouwd volgens de volgende principes (taal: Quechua):

• Ama Quella: wees niet lui!
• Ama LLulla: lieg niet!
• Ama Sua: steel niet!

Er waren 12 inkaregeerders waarvan de eerste 8 koningen en de laatste 4 keizers.
De eerste keizer Pachacutec begon in 1438 het Inca-rijk uit te breiden, maar het waren zijn opvolgers Tupac Yupanqui en Huayna Cápac die ervoor zorgden dat het Inca-rijk het grootste rijk ter wereld werd. In 1525 reikte het rijk van het zuiden van wat nu Colombia is, tot het noordwesten van Argentinië en Chili.

Het leven: 

De Inca’s bouwden indrukwekkende paleizen en tempels. Dit deden ze zonder cement! Ze zorgden ervoor dat alle stenen perfect in elkaar pasten.
Landbouw was daarbij ook heel belangrijk. Er werd veel geëxperimenteerd. Zo verbouwden ze wel 500 soorten maïs en 3000 soorten aardappelen en nog vele andere dingen zoals katoen, tomaten, cocabladeren (Deze bladeren helpen je tegen hoogteziekte)…
Lama’s en alpaca’s speelden ook een belangrijke rol. Lama’s werden gebruikt als lastdier (het wiel en een schrift kenden ze nog niet). Van alpaca’s gebruikten ze hun wol om kledij van te maken.

Het einde: 

Rond 1530 ontdekte de Spaanse ontdekkingsreiziger Francisco Pizarro het Inca-rijk. Deze en andere ontdekkingsreizigers brachten Europese ziektes met zich mee zoals de pokken. Vele Inca’s stierven en het rijk verzwakte. Later waren er veel gevechten tussen de Spanjaarden en de Inca’s. In 1572 werd de laatste heerser van de Inca’s, Túpac Amaru geëxecuteerd. Het Inca-rijk ging ten onder.

De Inca-ruïnes:

Tambomachay is de ruïne die het hoogst gelegen is en die we het eerst bezochten. ‘Tambo’ betekent in het Quechua rustplaats en ‘machay’ grot. Het klinkt een beetje als een kerkhof, maar dat is het niet! Het is een vrouwelijke tempel toegewijd aan de maan, zilver, waardevolle stenen en schelpen. Priesteressen deden er ceremonies met bloemen cocabladeren, fruit, zaden en allerlei geurtjes. Deze ceremonies waren voor Pacha Mama of Mother Earth. Water, aarde, vuur en lucht waren belangrijke elementen in de Inca-periode. Ook was de psychologische gezondheid heel belangrijk. In de Tempel reinigde ze de negatieve gedachten van mensen door hen onder te dompelen in een ceremonieel bad.

  

Pukapukara bezochten we als tweede. ‘Puka’ betekend rood en ‘pukara’ vestiging. Het was een militair checkpoint van de Inca’s. Langs dit punt kon je in of uit Cusco.

  

Saqsayhuamán is de grootste ruïne die we die dag bezochten. ‘Sacsa’ betekent vergeten, versnipperd, dit verwijst naar de zigzagvorm. ‘Uma’ betekent hoofd, dit verwijst naar een hoofd van een puma. 20.000 architecten hebben hier gedurende 50 jaar aan gewerkt. Saqsayhuaman was een archeologisch centrum en er werden veel ceremonies gedaan.

 

  

Verder gingen we te paard naar el Templo de la Luna, een kleinere tempel gelegen op een berg.  

De rit stopte aan de tempel Q’enqo. Q’enqo betekent labyrint. Het doorlopen van het labyrint staat voor het duistere dat iedere mens in zich heeft. Vooraan staat het overblijfsel van het standbeeld van een Puma. 21 juni om 7:45 ontwaakt deze puma door de reflectie van de zon. In het labyrint vind je een steen waarop ze ceremonies uitoefenden voor Pacha Mama. Ceremonies van het leven naar de dood.

 

Onze laatste stop was Cristo Blanco, ofja, de kleinere versie van in Brazilië. Ook ontmoette ik geweldige alpaca’s!

  

Ons ticket om alle ruïnes te bezoeken is maar 10 dagen geldig en onze les Spaans viel donderdagvoormiddag weg. Ideaal om nog 2 ruïnes te bezoeken!

Tipón is gelegen op 3400m hoogte. De site is opgebouwd uit 4 delen. Het boerendeel: Dit deel was opgebouwd uit verschillende terrassen op verschillende hoogtes. Elk terras had daardoor een verschillende temperatuur (vanonder koud, vanboven warm) waardoor ze konden experimenteren met verschillende gewassen. Ook waren ze voorzien van een waterirrigatie doordat alle terrassen een beetje schuin liepen. Een ander deel van de site was het deel waar de Inca’s leefden. De gewone Inca’s leefden vaak in huizen van klei of hout. Vooraan de site vond je het militaire deel terug. Vroeger stonden er 8 torens van 7m hoog, deze konden we jammer genoeg niet meer zien. Het mooiste deel van de site was de waterval. Het gletsjerwater dat werd opgevangen dient niet enkel voor het irrigeren van de terrassen, maar ook voor waterceremonies (la fuente ceremonial). Het water verdeelt zich van één stroom, naar twee stromen en mondt uit in 4 stromen. De twee stromen stellen complementaire tegengestelden voor: dag en nacht, zon en maan, man en vrouw (één stroom was breder, deze stelde de man voor). De 4 stromen stelden de 4 culturen van de Inca’s voor, de vier windrichtingen, de seizoenen, water-aarde-vuur-lucht. Voor de Inca’s was de levensfontein enorm belangrijke!

  

Pikillaqta betekent ‘plaats voor vlooien’. Het is in tegenstelling tot alle andere sites geen Inca-site. Pikillaqta werd bewoond door de Wari, een pre-Inca volk. Dat kon je goed zien aan de bouwstijl van de huizen. Je zag duidelijk dat er tussen de stenen een soort cement was gebruikt.

  

10 – 11 & 15/02/2018

#IIC

Lima centrum – Barranco – Miraflores 

Het avontuur kan beginnen! Zondag 4 februari (19u00: Peru, 01u00: België) zijn we na een lange vlucht van 22 uur goed aangekomen in Lima. Enkel onze bagage oppikken en de verkenning in Lima kon beginnen. Veel mensen duwden met hun bagagekarren voor een goed plekje rond de bagageband, een beetje nutteloos volgens mij, want je moet toch wachten op je eigen koffer. De eerste indruk van Lima was CHAOS, en dat bevestigde onze wilde taxi! Een korte beschrijving van het verkeer in Lima: geen (snelheid)regels of regels die doorbroken worden, zoals stoppen voor een voetpad en TOETEREN!

       

Eens aangekomen in het hostel was rusten geen optie! De avond was nog jong en alle tijd die we hadden in Lima zouden we ook gebruiken. We besloten om naar een fonteinenshow: Circuito Mágico del Agua te gaan. Eens aangekomen bleek de show een groot park te zijn met 13 prachtige fonteinen voorzien van licht en geluid. Het leek even of we in mini Disney waren beland.

    

Na een free city tour kan ik je het volgende over Lima en Lima centrum vertellen:

Lima is de hoofdstad en daarbij, met bijna 10 miljoen inwoners, de grootste stad van het land. De stad is opgericht door een Spanjaard Francisco Pizarro. De naam Lima is afkomstig van een woord uit het Quechua ‘Rimac’, wat ook de naam is van een rivier die stroomt door Lima. We bezochten Plaza San Martin (Een plein genoemd naar San Martin, de bevrijder van Argentinië, Chile en Peru  ), Plaza de Armas (Het hoofdplein waarom een prachtige kathedraal ligt waarin het lichaam van Francisco Pizarro wordt bewaard), la Iglesia y Convento de San Francisco (Een kerk en klooster met graftombes) en een brug. Een belangrijke tip bij deze stop: Steek de brug beter niet over. Er worden geregeld geweerschoten gelost en waarschijnlijk ben je wanneer je terugkeert je gsm kwijt.

     
Plaza de Armas                                                              Iglesia y Convento de San Francisco

  
Voor alle duidelijkheid: we staken de brug niet over 🙂

Ook de vele diverse architectuur, verstopt doorheen de straten van Lima, was zeker de moeite waard!

  

De laatste dag bezochten we Barranco, een buitenwijk van Lima. De busrit er naar toe was al een avontuur op zich. Na een uur recht te staan in een overvolle bus bij 25°C verdienen we een medaille #luxeprobleeminBelgië. Toch kan België nog iets leren van de busverbindingen, deze zijn hier super goed! Je zal max. 10 min. moeten wachten op de bus.
In Barranco voelde ik me meteen thuis. Er heerste een chille sfeer, mensen zonder zorgen, folklore restaurants met typische Peruviaanse eten (Check food&drinks), straten gevuld met street art en een gezellig strandje. Het spreekwoord: ‘Een foto zegt meer dan duizend woorden’ kan ik hier niet gebruiken. Om deze sfeer te beleven moet je zeker en vast een bezoekje naar Barranco toevoegen aan je Bucket list!

     

Tot slot namen we de bus naar Miraflores, een modernere wijk aan de kust en een typische locatie om te surfen. Het was mooi, maar niet uniek. We bezochten el Parque del Amor (een mozaïekpark in het teken van de liefde, doet je denken aan Park Guëll in Spanje),  Parque Kennedy (een park waarin ze straatkatten verzorgen en een thuis geven, ook is er de mogelijkheid om een kat te adopteren) en natuurlijk genoten we even van het uitzicht van de vele surfers 🙂

  

4 – 5 – 6/02/2018

#IIC