Luis Vallejo Santoni 501318

Mijn ervaring:

Donderdag 22/03 ging ik naar la escuela Luis Vallejo Santoni 501318. De school is gelegen in de bergen van Cusco, bijna een uur met de bus vanaf mijn appartement. Samen met Ellen en Sadhit ging ik naar de school. De school is heel erg klein. Er zijn 4 klassen en 4 juffen. Ook is er een klein kamertje tussen de klassen waar een mama met haar 3 zonen woont. Naast haar huisje is er een kleine keuken. De speelplaats is wel erg groot. Speeltuigen zijn er niet, maar er is wel een grote berg gras waar ze in kunnen ravotten.

la escuela Luis Vallejo Santoni 501318 is een publieke school. In zo goed als alle scholen in Peru is het verplicht om een uniform te dragen en om materialen aan te kopen. Naar school gaan is zowel in een privé-school als in  een publieke school duur voor veel mensen. Veel ouders kunnen de kosten van een uniform en alle materialen niet betalen. De meeste gezinnen bestaan ook uit meer dan 1 kind wat het dan ook nog eens duurder maakt om naar school te gaan. In veel scholen worden deze kinderen dan ook geweigerd. Ze worden doorgestuurd naar andere scholen waar ze vaak opnieuw hetzelfde te horen krijgen. Er is leerplicht in Peru, maar het wordt niet nagegaan of een kind wel daadwerkelijk naar school gaat. Luis Vallejo Santoni is een school die deze kinderen opvangt. Een uniform is niet verplicht, er wordt gevraagd om een pakket met schoolmateriaal aan te kopen, maar ze zijn hier vrij in welk ‘merk’ ze kopen en daarbij wordt er meer rekening gehouden als ze het op dat moment toch niet kunnen betalen. De school zelf is ook heel primitief er is vaak geen stromend water, geen kopieermachien (Ik moest mijn kopies elke avond of ochtend op een universiteit laten afdrukken. Dit was 20 minuten met de bus van mijn appartement)… Later zijn we verhuisd naar een ander gebouw waar het nog primitiever was (Lees hieronder ‘verhuis)
Ik stelde me voor aan de directeur van de school, zij is ook de juf van het 4^eleerjaar. Daarna ging ik naar de klas van het 1^een het 2^eleerjaar. Juf Jesica ging meteen een gesprek met mij aan. Er zitten 13 leerlingen in de klas. Het 1^een het 2^eleerjaar zitten samen omdat ze geen plaats hebben, maar dit jaar is het net iets anders. Vorig jaar heeft er een staking plaatsgevonden. De leerlingen zijn erg achterop geraakt en daarom en hebben bijna voor alle vakken het niveau van het 1^eleerjaar. Ook zijn veel kinderen nog nooit naar school geweest. Ouders stellen het naar school gaan meestal uit tot het 1^eleerjaar omdat het ook duur is om naar de kleuterklas te gaan. Daarbij is de thuissituatie ook heel anders.  Een leerkracht moet altijd aandacht besteden aan zowel het pedagogische als het didactisch, maar in deze situatie is het echt belangrijk dat men over de pedagogische opvoeding goed nadenkt. Er is meestal weinig aandacht voor hygiëne, leerlingen zijn niet gewoon om naar een ’gewone’ toilet te gaan. Zij zijn het gewoon om een staantoilet te gebruiken. Er wordt Quechua gesproken waardoor het leren van de Spaanse taal ook moeilijker is en waardoor de ouders vaak niet kunnen helpen met het huiswerk of zich niet betrokken voelen met het hele schoolgebeuren. Er wordt niet altijd goed geslapen waardoor de kinderen moe naar school komen en daarbij worden ze ook sneller ziek.

De eerste dag waren ze bezig met taal. Juf Jesica gaf me een boek en ik was meteen verantwoordelijk voor het 2^eleerjaar die dag. Zij ging vandaag het 1^eleerjaar begeleiden omdat deze kinderen nog nooit naar school waren geweest. Het tweede leerjaar ging lezen met mij. Er was 1 boek voor 6 leerlingen en mezelf. Ik liet het boek rondgaan en om de beurt liet ik hen een rijtje met woorden lezen om te zien wat hun niveau was. Er was slechts 1 leerling die dit kon. De andere kinderen konden nog niet lezen en herkende de letters niet. Ik gaf het oefenboek aan het meisje dat al kon lezen en besloot het anders aan te pakken met de rest van de groep. In de klas zag ik een doos met letters liggen. Ik nam deze en maakte hier verschillende oefeningen mee. Het alfabet leggen, hoofdletters en gewonen letters onderscheiden (Wanneer ze een letter leren in het 1^eleerjaar, leren ze meteen ook de hoofdletter erbij.), hun naam leggen… Ondertussen las ik met Bella, het meisje dat wel al kan lezen, rijtjes en zinnen. De voormiddag vloog voorbij. Rond 10:45 was het tijd om te eten. Ze noemen het geen lunch, maar ontbijt. Het is de enige pauze die ze hebben. Elke dag koken er verschillende mama’s een maaltijd (rijst met ei, pasta, soep…) en een warm drankje (melk met een smaak of met rijst in) voor de kinderen en leerkrachten. Ze krijgen een half uur de tijd om dit op te eten, even te spelen en daarna begint de les terug. We gingen verder met de taalles, alleen nu maakten alle leerlingen dezelfde inicieerende oefeningen in hun taalschrift.
Na de lessen vroeg ik aan de juf voorzichtig of ik al iets kon voorbereiden. Ze gaf me meteen een onderwerp ‘arriba y abajo’ (hoog en laag) waarmee ik de hele voormiddag moch vullen.
Toch wel een uitdaging aangezien ze in de kleuterklassen in belgië deze les om 30min gezien zouden hebben, maar ik nam ze zeker aan. Ik was echt blij dat ik eindelijk mocht lesgeven.
Daarna vertrok ik naar het project. De school was nog niet gedaan, maar ik kan niet anders dan vroeger vertrekken. Van de school naar het project zat ik meestal een uur tot anderhalf uur op de bus (hing af van het verkeer).

De volgende dagen werd het een gewoonte dat ik in de voormiddag les gaf. De leerkracht plande de lessen die ik niet kon geven zoals Quechua, personal social en religion in op de uren dat ik er niet was. Meestal kreeg ik maar één of twee onderwerpen voor een hele voormiddag. Dat klinkt gemakkelijk, maar dat is het niet. Ik heb vooral inicieerde wiskunde moeten geven, de letters aanleren en lichamelijke opvoeding. Bij de inicieerende wiskunde ging het meestal om begrippen aan te brengen, een beetje meetkunde en getallenkennis (hoog, laag, in, uit, tegen, lang, kort, groot, klein, verweg, dichtbij, grootte, dikte, kleuren, links, rechts, open lijnen en gesloten lijnen, rechte lijnen en gebogen lijnen, classificeren op een bepaalde plaats, groepen vormen, weinig, veel, meer dan, minder dan, evenveel, erbij horen of niet, enkele, alles of niets)

Ik vroeg aan de juf of de tijd niet te lang was om slechts één onderwerp aan te brengen, maar de juf wou dat zo. Ik dacht na over hoe ik de leerlingen onrechtstreeks toch meer kon aanleren aangezien ik meestal ongeveer 2 à 3 uur had voor een les. Ik wou de les niet alleen langer maken en telkens werken rond hetzelfde doel. Dat vond ik tijd weggegooid. Ik besloot om alle lessen te geven op een spelende en bewegende manier. Ik zocht filmpjes waarbij er werd gedanst, gezongen, ik maakten L.O. activiteiten en gaf bijna elka dag buiten les. Ook zorgde ik telkens voor een visueel schema dat in de klas werd opgehangen zodat de leerlingen dit beter onthouden. De leerkracht was hier heel erg enhousiast over. Ze vertelde mij dat er nog nooit zoveel werd onthouden en dat de klas normaal heel erg druk was en niet aangenaam was om mee te werken. Er was ook één leerling in de klas die heel erg veel energie heeft, maar dan ook heel erg veel. Hij deed voordien nooit mee en zijn ouders vertelde de juf dat ze er misschien aan dachten om hem van school te halen. Dat is gelukkig niet gebeurd!!! Ik heb hem zien openbloeien en hij kan volledig zichzelf zijn in de klas. In plaats van een boze blik en een schreeuw kietelde ik hem of maakte ik grapjes. Hij lachte en begon daarna meteen te werken. Het werkt dus echt! Door spelend en bewegend te leren verhoogt de concentratie en motivatie!

Buiten het lesgeven in het 1^een het 2^eleerjaar heb ik ook regelmatig activiteiten gedaan met vooral het 3^eleerjaar en af en toe in het 4^e, 5^een het 6^e. Zo deed ik enkele muzische (klapspel van zeeklassen, een liedje aanleren), dramatische, beeldende en bewegings activeiten (ongeveer zoals de lessen in añañau) en ik gaf enkele lessen L.O. in hun klassen. Meestal deed ik dit na het eten en regelmatig ging de andere juf dan verder met de les. Ze vonden het interessant om dat het voor hen vernieuwende ideeën zijn. Deze vakken worden normaal niet gegeven.
De lessen L.O. waren ook een uitdaging. Er was op de school zelf geen materiaal aanwezig. Er was een externe leerkracht L.O. die enkel op maandag en dinsdag les gaf. Af en toe kon ik eens hoepels van hem lenen, maar bij de rest van de lessen gebruikte ik alternatieve materialen zoals wasknijpers, schriften, stoelen, knutselmaterialen… Ik wist al dat ik af en toe creatief kan zijn, maar het verbaasde me hoe snel ik iets nieuws kon improviseren als de materialen dan toch niet aanwezig waren zoals het eerst gepland was.
De laatste week wou ik een evaluatie doen om te kijken of de kinderen vooruitgang hadden gemaakt. Ik gaf een korte herhalingsles, ik maakte een onthoudblad en een toets. Ik was heel erg trots tijdens het verbeteren ervan. Elk kind had het super goed gedaan, kleine foutjes horen er ook eenmaal bij. Het was mijn laatste stagedag, maar ik kon nog geen afscheid nemen wetende dat ik nog een week in Cusco zou zijn zonder hen te zien. Als ik in Añañau het speelplaatsproject niet meer had opstaan was ik deze week ook nog blijven lesgeven, maar daar had ik jammergenoeg geen tijd meer voor. Ik sprak af met de juf dat ik mijn laatste dag in Cusco zou teruggaan en een spelvoormiddag zou organiseren voor de kinderen.

foto’s in de oude school:

 

Foto’s in de tijdelijke school:

Oudervergadering:

Deze maand was er ook een oudervergadering. De oudervergadering ging ‘s avonds door in de school. Alle ouders zaten in één kleine klas. Nu moest het ook nog net lukken dat de elektriciteit niet werkte. Met de lichtjes van enkele smartphones kon de vergadering beginnen. Er werd besproken wie er deze maand ging koken, er werd een president en secretaris aangeduid, er werd gezegd dat de leerlingen op tijd op school moeten zijn, wat nu vaak niet het geval is. Dan kwamen we aan het hoofdpunt van de vergadering. Binnenkort beginnen ze aan de bouw van een nieuwe school. Er zal een nieuw gebouw komen boven op de berg van de speelplaats. De klaslokalen die er nu nog staan zal werkruimte worden voor de architecten en bouwvakkers. Conclusie: de school moet verhuizen. Iets verder, ongeveer een kwartiertje wandelen ligt het nieuwe gebouw waar ze de komende zeven maanden naar school zullen gaan. De huur van dat gebouw kost 300 euro voor die zeven maanden. De ouders zijn degene die dit moeten betalen. Elke ouder zal per kind elke maand 10 soles moeten geven. 10 soles is ongeveer 2,5 euro. Meestal hebben ze meer als één kind, maar dit bedrag alleen al konden ze niet betalen. De vergadering heeft uiteindelijk 4 uur geduurd. Er zal opnieuw over vergadert worden en nieuwe ideeën voorgesteld worden, maar als het bedrag niet wordt betaald sluit de school voor deze periode. Mijn hart brak om al deze mensen zo te zien en ik besloot om hen te helpen. Ik besprak dit met de directeur en daarna vergaderde we erover met de andere leerkrachten. Uiteindelijk heb ik 300 euro ingezameld en ben ik er zeker van dat de school niet zal sluiten voor zeven maanden en 50 kinderen zullen geen (verdere) achterstand oplopen.

Bewijs afgifte en gebruik van het geld:

Hoog bezoek:

Een dag voor de verhuis van de school kwamen enkele ministers op bezoek. Ook de minister van onderwijs was aanwezig als ik het goed begrepen heb en de architecten en bouwvakkers die de school zullen bouwen. Ook de ouders waren uitgenodigd. Ik maakte een praatje met de ouders en ging met wat lekkers rond. Daarna gaf een minister en de architect een speech om de bouw van de school officieel te starten. Het was nu echt zo ver. Morgen zal de verhuis van de school plaatsvinden.

 

Verhuis van de school:

’S avonds verhuisden we de hele school. Alle ouders, leerkrachten en enkele kinderen hielpen hierbij. We verplaatste banken, stoelen, didactische materialen, schoolborden… en dat met de bus. Er stonden mensen aan de bushalte en namen regelmatig enkele banken en stoelen mee, ook kwam er een taxi om enkel dozen mee te nemen. Gelukkig na 3 uur verhuizen kwam er een papa met een soort pick-up truck en zoals op de Latijns-Amerikaanse wijze werden er gigantisch veel banken op elkaar gestapeld. Enkele kinderen hielden de banken vast en zo vertrok hij naar het nieuwe gebouw. Het nieuw gebouw was een soort appartement op het tweede verdiep boven een feestzaal. Er waren 4 kamers. In één kamer plaatste we een houten wand, achter deze wand zal er gekookt worden. We brachten alle materialen naar boven en richtte de klas in. Pas ’s nachts gingen we naar huis. De volgende dag was het gewoon terug les, maar dan in het andere gebouw. Er is geen water in de school dus elke dag zullen de leerlingen een grote fles water moeten meebrengen. Ook is er geen toilet. Als ze echt dringend moeten, zullen ze dat buiten moeten doen. Heel erg primitief, maar voor alles is er een oplossing!

 

Afscheid:

Mijn laatste dag in Cusco ging ik terug naar de school. Ik wandelde de berg op en zag juf Raquel buiten lesgeven op een spelende en bewegende manier. Ik werd al blij om dit te zien. Ik ging naar de klas en kreeg een heel erg warm onthaal. De kinderen waren blij om mij terug te zien. (Ik hen natuurlijk ook). De spelvoormiddag kon niet doorgaan omdat er veel leerlingen ziek waren geweest en er dus behoorlijk wat moest bijgewerkt worden. Ik hielp haar hier gewoon mee en om af te sluiten speelden we een spel. Ik schreef al eerder over een heel erg actieve leerling in de klas. Hij heeft zijn eigen willetje waardoor het soms moeilijk wordt om met hem te werken. In het begin van mijn stage schreeuwde de juf vaak op hem, zette hem uit de klas of nam zijn blad af. Nu zag ik haar hetzelfde doen als ik de afgelopen maand deed, hem kietelen, een grapje maken… Ik werd hier echt gelukkig van. Daarna had ik nog een gesprek met alle leerkrachten, ik veraste hen door het geld voor de huur van de school af te geven. Ze hadden dit niet zo snel verwacht. Ze bedankte en hoe! Ze zeiden dat ik niet enkel voor juf Jesica, maar ook voor hen een grote inspiratie ben geweest en ze in de toekomst ook graag willen blijven openstaan voor nieuwe technieken, manier. Ze vroegen aan mij of ik, wanneer ik iets leuks zie het naar hen wil blijven doorsturen en dat zal ik zeker doen. Ik ben ontzettend blij dat ik een inspiratie kon zijn voor hen. Ik heb de afgelopen maand mijn eigen manier van lesgeven gevonden. Ik heb ontzettend veel dingen geleerd die ik op een stage in België niet zou hebben geleerd. Ik heb misschien geen strikt lessenrooster kunnen volgen, maar dat heb ik in vorige stages al eerder laten zien dat ik dat kan. Ik ben zoveel gegroeid op andere manieren, heb leren omgaan met kinderen die in armoede leven, ik heb leren werken met alternatieve materialen en ik heb geleerd dat er voor elk probleem een oplossing is zolang je er maar achter zoekt! Luis Vallejo Santoni en Añañau es mi familia para siempre!