Assignments

Behavioral change agent: 

Voordat ik op buitenlandse stage vertrok dacht ik na over hoe ik mijn stage zou invullen. Hoe zou ik een meerwaarde kunnen zijn voor de school en voor het project? Ik kon mezelf al op voorhand inlezen over het project, over de school had ik op voorhand geen informatie. Ik besloot om me wel te verdiepen in het onderwijssysteem van Peru zodat ik een basiskennis had waarmee ik van start kon gaan. Ik stelde mezelf het volgende voor:

Asociación ONG Añañau is in de eerste plaats een educatief project. Zij werken vooral rond gezondheid, onderwijs en socio-culturele ontwikkeling. Op vlak van educatie geven ze ondersteuning door middel van huiswerkbegeleiding. Ikzelf wou er op voorhand voor zorgen dat alles wat ik zou doen tijdens mijn stage duurzaam zou zijn. Daarom nam ik op voorhand enkele keren contact op met de organisatie. We bespraken welke noden er waren en hoe ik mijn kennis zou inzetten. We spraken af dat ik me vooral zou focussen op het spelend en bewegend leren. Het probleem was er namelijk dat de concentratie en motivatie snel afneemt. Van dit probleem maakte ik dan ook mijn bachelorproef. Mijn sterkte is dat ik heel creatief ben. Ik heb heel erg veel ideeën en wanneer een idee niet goed blijkt te zijn kan ik dat zeer snel aanpassen. Een minpunt is dat ik mezelf hierin soms verlies. Ik ga proberen om een selectie te maken van hetgeen ik wil doen en er voor zorgen dat het werk haalbaar is.
Nu heb ik wel altijd heel erg veel ideeën, maar ik ben niet de enige die hierover wil beslissen. Ik ben ervan overtuigd dat de projecten die ik zal uitwerken pas duurzaam zijn wanneer de organisatie/school/leerkracht er ook in geloven en er ook van overtuigd zijn dat wat ik zal doen een meerwaarde is voor hun project/school. Ik zal daarom goed moeten communiceren met de verschillende teams. Communicatie zal ook een uitdaging zijn want we spreken niet dezelfde taal. Het is belangrijk dat deze fase goed verloopt anders zou het wel eens kunnen dat al het harde werk van vier maanden voor niets is.
Vervolgens vind ik het belangrijk dat hetgeen wat er wordt uitgewerkt wordt opgenomen in de routine van het project/school. Dat zal ervoor zorgen dat het blijft werken.

Conclusie: Ik ga observeren en kijken wat het project/school volgens mij kan gebruiken. Daarna maak ik enkele ideeën en leg ik dit voor aan het team. Ik luister en hoop op veel kritiek zodat ik die kritiek kan opnemen en verwerken. Daarna zal ik iets uitwerken, reflecteren en aanpassingen doen waar nodig. In de tussentijd probeer ik het hele team te betrekken in het proces zodat het duurzaam blijft.

Nu ik terugblik op mijn doel zie ik dat ik dat goed heb opgevolgd en dat ik er goed over had nagedacht. Voor het project werkte deze opbouw. De mini-projecten die ik uitwerkte werden een succes. Ik begon eerst in het project en observeerde hoe de situatie was. Ik kon inderdaad merken dat de concentratie en motivatie zeer laag was bij de kinderen. Het team was het er ook nog steeds mee akkoord en dus besloot ik om ideeën op te schrijven. Ik paste enkele methodieken uit het Freinetonderwijs toe. Aangezien Añañau in hun missie heeft opgenomen dat ze graag werken met de talenten van de kinderen gebruikte ik dit ook in mijn verwerking. Mijn ideeën werden eerst besproken met de twee oprichters van het project. Zij staan heel erg open voor nieuwe methodieken en daarom kon ik ook alles in één keer voorleggen. We besproken alles en ze waren heel erg enthousiast. Ik had meer kritiek verwacht, maar dat wil alleen maar zeggen dat ik hun visie en missie goed geïnterpreteerd had. Ze kozen er een aantal projecten (de praatboom, de spelen rond concentratie en motivatie en de speelplaats) uit die hen het meeste aanspraken. Ik werkte deze projecten stap voor stap verder uit. Door regelmatig te overleggen werd hun mening steeds betrokken en ook de tips van andere stagiairs/vrijwilligers werden geïntegreerd (bv. de kleur die gebruikt werd, de plaats van de boom, de plaats van de zitkaarten…) Ook de kinderen werden betrokken bij het maken van de praatbomen en de speelplaats.
Zowel in het project als in de scholen waar ik stage heb gedaan vertrok ik altijd vanuit de verwachtingen van de leerkrachten. Ik begon in de privéschool Santa Bernardita en daar verliep het niet zo vanzelfsprekend als in Añañau. De leerkracht stelde geen verwachtingen op van mij. Ik had natuurlijk wel ideeën die ik kon toepassen, maar ik zou het nooit op dezelfde manier voorleggen zoals ik in Añañau zou doen. De leerkacht zou schrikken en misschien wel meteen afhaken. Ik besloot om het stap voor stap aan te pakken. Ik moet natuurlijk niet per sé iets uit werken, maar stilzitten kan ik ook niet. Ik vroeg meerder malen waarmee ik haar kon helpen, of het haar leuk leek om een les uit te werken met haar of alleen. Maar ik kreeg hier alleen maar als antwoord dat ze het later nog wel eens zou bekijken. Mijn doel dat ik voor ogen had verliep in ieder geval niet zoals gepland, ik was daarbij ook bang dat ik niet voldoende competenties zou bereiken voor mijn stage. Hierop volgt dan ook mijn situatie die ik wil bespreken aan de hand van Kortenhagen’s Reflection Cycle.

Situatie 1: La escuela Santa Bernardita

In de school verliep niet alles zoals ik het voor ogen had. Ik dacht dat ik zou kunnen lesgeven/co-teachen of klasmanagement technieken zou kunnen toepassen of materialen zou kunnen uitwerken… Alleszinds meer dan enkel administratieve taken te doen zoals agenda’s invullen, schriften verbeteren… Ik begrijp dat ik natuurlijk eerst moet observeren om de school/klas/leraar te leren kennen, maar na anderhalve week was dat wel al gelukt. Het is nu ook wel typisch aan de cultuur dat alles wat trager gaat. Ik had nog maar net slechts vier weken stage in het vooruitzicht in de school dus ik zou het zeker anders moeten gaan aanpakken.

In de eerste instantie was het Spaans vooral een struikelblok. Ik kon me wel al behelpen en zeggen wat ik wou op een simpele manier, maar het ging traag. Ook vroeg ik regelmatig om hetgeen wat de leerkracht antwoordde te herhalen. Dat kost natuurlijk extra tijd en moeite. Door enkel iets te vragen merkte ik dat ze snel afhaakte of gewoon zei: ‘We zullen dat straks wel bespreken’ en dat gebeurde vervolgens niet. Ik dacht na over hoe ik het anders kon aanpakken. Gewoon mondeling iets vragen werkte niet. Ik besloot mijn vragen ’s avonds uit te schrijven zodat, dat zeker al vlotter verliep. Ik nam het mee op papier en zei dat ik een paar vragen had opgeschreven en vroeg wanneer zij tijd had om dat even te bespreken. Ze zei: ‘Later’. Ik legde het blad op haar bureau, zo kon zij het misschien al eens bekijken of zou het kunnen dienen als een herinnering. Ook dat hielp niet. Er werd één vraag erg vaag op het einde van de dag besproken (een vraag over de eindtermen en leerplandoelen), de vraag wat haar verwachtingen waren bleef onbeantwoord en dat was hetgeen wat ik echt wel wou weten zodat ik ook mijn steentje kon bijdragen in de klas. Daarna kreeg ik het blad terug. Dat hielp dus ook niet echt. Ik ging op zoek naar een andere manier. Om toch met iets te kunnen beginnen tekende ik enkele ideeën uit. Ik maakt schetsen van klasopstellingen, beloningssystemen en een dagverloop. Ik nam het mee en begon met het voorstellen van een dagverloop. Dat omdat de kinderen elke dag vroegen wanneer welke les was, of het al tijd was om te eten… Het leek mij het eenvoudigste en hetgene dat het minst ingrijpende zou overkomen. Ik had ook op voorhand uitgeschreven in het Spaans waarom het in de klas goed tot zijn recht zou komen. Ik kreeg helaas als antwoord dat het niet nodig was. Als dat haar mening is wil ik die graag accepteren want het is haar klas, maar ik hierna wist ik even niet meer wat ik nog kon doen. Ik had al heel veel geprobeerd, maar met weinig resultaat. Ik vroeg tot slot aan Ellen uit Añañau wat ik nog kon proberen. Zij gaf me dezelfde tips die ik al geprobeerd had en wist ook niet meteen wat er nog kon gebeuren. We dachten erover na en dachten dat de taalbarièrre een probleem was. Na verloop van tijd en meer oefening zou ik dat kunnen oplossen, maar veel tijd was er niet meer. Daarbij is het eigen aan de cultuur dat alles wat trager gaat. Ook het verwachtingspatroon van de leerkracht en het verwachtingspatroon van mijn stage was verschillend. In een klas van 40 kinderen is er veel administratief -en verbeterwerk. Ik ben op dit vlak wel een hulp voor haar geweest en merkte dat zij ook het ook heel fijn vond wat ik deed. Ik denk niet dat ze nog echt veel meer verwachtingen had voor zo’n korte tijd. Daarbij was er nog een andere Peruaanse stagiaire en om beiden een specifieke taak te geven werd misschien wat veel. Ik ben ervan overtuigd dat ik na een langere periode het probleem zeker had kunnen oplossen, maar omdat die tijd er niet was werd er besloten in samenspraak met Añañau dat ik het best van school kon veranderen om zo sneller aan de slag te kunnen gaan.

Situatie 2: ‘No gritar’ ( Niet schreeuwen)

Ik veranderde van school en ook hier ging ik werken vanuit de verwachtingen van de leerkracht. Hier verliep het wel heel vlot, maar dan ook HEEL vlot. Vanaf de eerste dag kon ik meteen aan de slag. Ik kreeg een boek in mijn handen en ik mocht het 2^eleerjaar (van een graadklas) begeleiden met het leren lezen. De dag erna kreeg ik de hele voormiddag om les te geven en dat beviel de juf. Ook de rest van de weken werd het een routine dat ik in de voormiddag les gaf en de leerkracht de uren wanneer ik naar het project vertrok. Ik boekte in no time een enorme vooruitgang met mijn Spaans. Ik bereide mijn lessen voor in het Spaans dat zorgde ervoor dat alles vlot verliep. Ik schreef worden en werkwoorden op die ik vaak gebruikte om te antwoorden op vragen van de leerlingen. De juf vulde soms extra info aan of herhaalde nog eens wat ik zei zodat het zeker duidelijk was.

Wat ik moeilijk vond was dat de leerkracht naar de kinderen toe soms erg hard kon zijn. Het Latijns Amerikaanse temperament was duidelijk te zien in de klas. Ze schreeuwde veel en trad vaak kordaat op. We zijn wel in een andere context en in een andere cultuur en de leerlingen zijn dat wel gewoon en luisteren hierna ook beter. Eén leerling was wat energierijker als de andere leerlingen en zat apart in de klas. Hij stond vaak op, werkte niet mee of deed niet hetgene wat hij wel moest doen. Hij heeft wel veel capaciteiten eens hij wel geconcentreerd aan het werk is. Het kordaat optreden van de leerkracht werkte bij hem niet wat ervoor zorgde dat hij boos werd en helemaal niets meer deed en vervolgens met zijn armen gekruisd bleef zitten. De leerkracht wist op dat moment niet meer goed wat te doen en liet hem gewoon zitten en negeerde hem in de hoop dat hij wel terug aan het werk zou gaan. Ikzelf ben niet van het principe dat wanneer je kordaat optreed het beter zal werken. Ik denk dat er veel andere manieren zijn die veel luchtiger zijn. Zo kietelde ik deze leerling of zorgde ik ervoor dat hij moest lachen. Hij kreeg zo ook even de extra aandacht die hij nodig had, maar op een speelse manier. Daarna kon ik ook goed laten aanvoelen wanneer het grapje voorbij was en wanneer er gewerkt moest worden. Zonder veel te zeggen ging ik verder helpen bij de rest van de klas. Ik merkte dat hij ook terug in actie schoot. Tijdens mijn stage deed ik dat vaak en ik merkte dat de leerkracht dat ook meestal aan mij over liet. Nadat mijn stage al een week voorbij was ging ik de laatste dag dat ik in Cusco was terug naar de school. In de klas deed er hetzelfde probleem voor met deze leerling, maar deze keer zag ik de juf hem kietelen en niet schreeuwen. Ik werd heel gelukkig om dat te zien, want zonder directe communicatie heeft zowel de leerling als de leerkracht het gedrag veranderd, terwijl dat bij de leerkracht niet echt het doel was. Ik ben blij dat ik voor haar een inspiratie kon zijn.

Cultural iceberg: 

Peru is een groot land en opvallend is dat het land is opgebouwd uit drie verschillende soorten landschappen. Ik heb door te reizen een beetje meer kunnen ontdekken van de jungle en de kust, maar ik heb vooral een kijk gekregen op het leven in de bergen. Peru is een cultuur met veel verschillende facetten en dat had ik niet verwacht.

Voor ik naar Peru vertrok heb ik natuurlijk opzoekwerk gedaan over het land en de cultuur. Ik heb ook al eerder enkele weken in Argentinië en Mexico gewoond. Mexico is gelegen in het noorden van Latijns-Amerika en Argentinië in het zuiden. Peru ligt er mooi tussenin. Ik kon al ontdekken dat Argentinië en Mexico op veel vlakken verschillend zijn, maar toch heerst er op één of andere manier dezelfde sfeer. De mensen zijn er veel vriendelijker en gastvrij, familie is erg belangrijk, ze feesten graag, en het stereotype dat Latijns -Amerikanen het wat rustiger aan doen en wel eens durven te laat komen was zeker ook van toepassing. Mijn verwachtingen waren dan ook dat Peru andere gewoontes zou hebben, maar dat de waarden en normen een beetje hetzelfde zouden zijn. Over die gewoontes wou ik niet te veel opzoeken, maar het zelf ontdekken. Hier heb ik dan verder ook geen verwachtingspatroon van opgebouwd.
Ook lachen Latijns-Amerikanen wel eens met elkaar, net zoals Belgen en Nederlanders met elkaar doen. Het Spaans dat er gesproken wordt in Argentinië en Mexico is heel verschillend. Vrienden vertelden mij dat het Spaans van Peru lelijk is en veel moeilijker om te verstaan. Ik verwachtte dat ze heel snel zouden praten en dat het Spaans in het begin lastig te verstaan zou zijn.

Het beeld dat ik had over de normen en waarden van Peru bleek grotendeels te kloppen. De mensen zijn er ontzettend vriendelijk en erg gastvrij. Zo zijn er ontzettend veel situaties geweest, maar de mooiste vond ik toen ik aan het wachten was op de nachtbus. Ik was alleen en een oudere mevrouw sprak mij aan, we hadden een gesprek over vanalles en nog wat. Ik mocht op haar emmer naast haar gaan zitten. Ze bood mij fruit aan dat we samen opaten. Opeens begonnen haar zakken naast haar te bewegen. Ze liet me erg trots haar kippen en eenden zien die in de toegebonden zakken zatten. Zo’n momenten vind ik erg kostbaar. Vooral de mensen die het minst hebben zijn het meest gastvrij. Ook is er de gewoonte om iemand te begroeten, ookal ken je die persoon niet. Wanneer je iemand passeert zeg je gewoon ‘hola’ , ‘buenas dias’… Dat is veel vriendelijker en dat is iets wat ik enorm kan apprecieren. Daarbij is familie heel belangrijk. Zelfs zo belangrijk dat de mensen in Peru meestal met de hele familie samenwonen. Ouders, hun kinderen en kleinkinderen allemaal onder één dak. Grootouders koken, zorgen voor het eten, doen de was en passen op de kleinkinderen terwijl hun kinderen zorgen dat er geld binnenkomt. Er wordt gezorgd voor elkaar. Dat is iets dat in België totaal anders is.
Feesten daarentegen is volgens mij hun favoriete hobby. Elke week wordt er wel feest gevierd in Cusco. Iedere keer als we vroegen waarom, was het ofwel een katholiek feest ofwel carnaval. Ik hou ook wel van een feestje en voelde mij hier helemaal thuis. Natuurlijk feesten ze wel op een andere manier met typische muziek en folklore dansen.
Het stereotyp bleek niet helemaal te kloppen. Het klopte inderdaad dat de mensen wel eens durven te laat te komen en dingen uit te stellen. Op dat vlak klopt het dat ze het wat rustiger aan doen. Dat komt ook helemaal niet onbeleefd over. Voor een Europeaan zou dat wel eens verkeerd kunnen overkomen. Voor mij was dat niet echt het geval omdat ik me hier ook wel in kan vinden. Geen stress hebben, je job graag doen is erg belangrijk, enkele minuten te laat komen wordt elkaar dan ook gegund. Toch wil ik het stereotyp ook graag teniet doen, want de mensen in Peru werken heel hard. De gemiddelde werkuren zijn van 09:00 – 21:00 of langer. Een siesta houden doen ze meestal niet terwijl er in Mexico en Argentinie dat wel wordt gedaan.
Het Spaans was ook niet volgens mijn verwachtingen. Het Spaans van Peru klinkt zuiverder dan dat van een Mexicaan en een Argentijn. Ook spreken zij niet sneller, maar trager. De leerkracht Spaans vertelde mij dat het Spaans van Peru het meest lijkt op dat van Spanje als je ze vergelijkt met de andere Latijns-Amerikaanse landen. Ik was aangenaam verrast.

Ook wist ik dat er armoede was in Peru en dat ik met deze doelgroep zou werken. Ik had een beeld in je hoofd, maar de werkelijkheid was nog veel erger. Dat drukte me even op het feit dat ik nog nooit echte armoede (in het echte leven) was tegengekomen. Het is heel anders om op tv iemand te zien die leeft in slechte omstandigheden. Je ziet dan wel hoe ze leven, maar je ziet het totale plaatje niet. In de wijken waar ik werkte zie je niet één gezin dat in zo’n situatie zit, maar duizenden ‘hutjes’ naast elkaar. Dat heeft echt mijn ogen geopend en mijn manier van denken aangepast. Ook de huisbezoeken hebben mij ontzettend geraakt.

Tot slot wil ik het nog even hebben over de ‘single stories’. Wel over België was dat heel moeilijk te vinden. Wanneer ik vertelde waar ik vandaan kwam of zei dat ik van België was knikten ze allemaal ‘Ah ja’. Wanneer ik vroeg of ze al van België gehoord hadden was het antwoord ‘nee’. Wel hebben ze een beeld over Europeanen. Daaronder behoren wij natuurlijk ook. Zij denken dat alle Europeanen rijk zijn en er geen armoede is in Europa. Ik vertelde hen dat, dat natuurlijk niet klopt. Ook vertelde ik dat de lonen inderdaad hoger liggen, maar het leven ook veel duurder is dan in Peru. Ze waren verbaasd wanneer ik hen een aantal voorbeelden gaf van wat alles kosten.
Ik begrijp wel waarom zij dit denken. Voor de meeste Peruviaan zal het nooit zijn weggelegd om te reizen en zeker niet naar een ander continent. De enige europeanen die zij tegenkomen zijn toeristen. Voor deze toeristen is alles goedkoper waardoor er veel gekocht wordt door hen. Zij zien dus niets anders dan dit beeld van een Europeaan.
Toch zal een gemiddelde Peruaan het moeilijker hebben om te bijvoorbeeld te reizen naar een ander land dan een gemiddelde Europeaan. In die zin vind ik wel dat een Europeaan meer kansen heeft dan een Peruviaan.

Ik ben een heel open-minded persoon en heel adaptief. Het is bijna niet mogelijk om totaal geen verwachtingen of een beeld te vormen alvorens je vertrekt naar een land. Ik ben iemand die vooral ‘goes with the flow’. Wanneer er iets niet gebeurt volgens mijn verwachtingspatroon zal ik ook niet snel oordelen hierover.
Ik vind wel dat je door veel te reizen meer over culturen te weten komt ook omdat je veel contacten legt met verschillende reizigers die dan ook weer van een andere cultuur kunnen zijn. Zo’n ervaringen had ik al waardoor ik denk dat ik de situaties wel gemakkelijk op me af kan laten komen. Ik vind dat net het leukste van de hele culturele ervaring. Binnenkort spreek ik in Duisland af met iemand uit Australie. Het is zo speciaal om te zien hoe snel een totale vreemde een goede vriend kan worden. Ik heb dagelijks contact met mensen van over de hele wereld en dat is iets waarvoor ik heel erg dankbaar ben dat ik die kansen krijg in het leven. Ik heb mij de afgelopen vier maand niet op vakantie gevoeld of op stage, ik voelde me er thuis. Ik overweeg het dan ook om in toekomst te verhuizen naar Peru of ergens in Latijns-Amerika.

Mijn persoonlijke, interculturele en professionele groei:

Vooraleer ik op dit avontuur vertrok dacht ik na over hoe ik persoonlijk, professioneel en intercultureel zou kunnen groeien. Nu ik dit terug lees kan ik zeggen dat ik enorm ben gegroeid op de verschillende vlakken en veel succeservaringen heb gehad. Ik kan niet echt zeggen dat ik slechte ervaringen heb meegemaakt. Niet alles is altijd makkelijk verlopen, maar dat zijn net de leermomenten die het uitdagend en bijzonder maken.

Op professioneel vlak zal ik in de toekomst zeker kunnen omgaan met verschillende culturen in mijn klas. Ook leerlingen die geen Nederlands spreken zal ik beter begrijpen. Ik ben zelf namelijk die leerling geweest de afgelopen vier maanden. Ik vind het belangrijk en daarbij ook interessant om de verschillende culturen te leren kennen in een klas en ik ben ervan overtuigd dat je kinderen ook veel leerkansen geeft als je hierop inspeelt.
Daarbij weet ik nu wat echte armoede is. Ook in België leven er kinderen in armoede. In het project vind ik het goed hoe ze alle kinderen gelijk willen behandelen op dit vlak. Wanneer er huisbezoeken worden gedaan mag er bijvoorbeeld geen speelgoed gekocht worden om aan de kinderen te geven. Je gaat namelijk maar bij 3 gezinnen op bezoek en niet alle kinderen zouden dan evenveel krijgen waardoor er jaloezie zou ontstaan. Om de kinderen dan wel te verwennen kunnen ze cadeautjes verdienen aan de hand van een beloningsysteem. Het werken met deze doelgroep heeft ervoor gezorgd dat ik hier meer over zal nadenken bij het opstellen van mijn lessen.
In het project werken ze met zeer individueel met de kinderen. Dat heeft me veel geleerd op vlak van zorg en hulp bieden op maat.
Ik heb mezelf kunnen uitdagen en heb een zekere zelfstandigheid gekregen in het maken van mijn lessen/activiteiten/projecten. Ze vertrouwden er op dat het goed zou zijn en dat motiveerde me nog meer om te groeien.

Op intercultureel vlak heb ik veel geleerd over de cultuur zelf natuurijk. Ik heb veel plaatsen kunnen bezichtigen en de prachtige natuur, geschiedenis en religie van Peru kunnen ontdekken. De natuur spreekt voor zich, bij de geschiedenis heb ik vooral geleerd over de Inka’s, maar de religie was toch wel echt een bijzondere ervaring. Wellicht alle mensen zijn katholiek, maar sommige laten zich inspireren door de Inka’s. Ze eren Pacha Mama (moeder aarde) aan de hand van rituelen. Ik heb geluk gehad dat ik met enkele lokals zo’n ritueel heb kunnen doen. We wandelden een berg op waar een nogal intens ritueel de hele nacht plaatsvond rond een kampvuur. De bedoeling was om zo contact te maken met Pacha Mama en de voorvaders van die grond te eren. Ik voelde me helemaal geaccepteerd en er echt bijhoren. Ik vond het heel erg speciaal dat ze zo’n intens gebeuren met mij wilden delen.
Ik denk ook meer na over de betekenis achter een bepaalde handelig van een persoon of groep. Ik zal niet snel oordelen, dat gegeven heb ik altijd al gehad, maar ik zal er nu wel dieper op ingaan. Een andere studente die duurzame ontwikkeling studeert heeft mij ook geïnspireerd in de manier van denken. Met haar heb ik echt verrijkende gesprekken gehad waardoor ik meer over duurzaamheid en het ‘waarom’ ben gaan nadenken. Ik heb me deze competentie volledig eigen gemaakt.
Ik ben mezelf wel een paar keer tegengekomen. Ik ben veel rustiger geworden in die zin dat ik me minder snel zal frustreren in iets dat eigenlijk niet zo belangrijk is. Wanneer je, je frustratie aan de kant kan zetten, kan je helderder nadenken over hoe je het toch op een functionerende manier kan aanpakken. Ik heb veerkrachtig en flexibel opgesteld en daarbij altijd mezelf gebleven.
Ik heb ook geleerd om op verschillende manieren te communiceren (meer gebaren, schriftelijk en visueel). In de toekomst kan dat leuk zijn om bijvoorbeeld in vergaderingen te gebruiken, naar ouders toe of kinderen met een andere thuistaal.

Op persoonlijk vlak kan ik zeggen dat ik mezelf meer heb ontdekt. Het beeld van wie ik wil zijn en wat ik in de toekomst wil doen is zeker helderder geworden. Ik denk dat het nu een kwestie is om alles even op een rijtje te zetten. Ik kan zeggen dat ik mezelf heb gevonden, maar mijn hart ben verloren in de hele interculturele ervaring. In de toekomst zal een job in België waarschijnlijk niet voor mij zijn weggelegd of alvast niet de eerste werkjaren.

Mi libro 

Het boek dat ik gelezen heb is ‘Misterios del imperio Inka, hisoria, ciencia y filosofía’ van Carlos Mendívil Colpaerth. Ik heb het boek tijdens mijn verblijf in Peru gelezen. Het boek is geschreven door een echte cusqueño. Carlos Mendívil Colpaerth is een profesionele gids in Cusco en Machu Picchu. Hij doet ook vrijwilligerswerk als leraar doet regelmatig onderzoek naar de filosofie en de geschiedenis van zijn land voor een internationale culturele organisatie. Daarbij is hij nog steeds een student aan een universiteit van Cusco. Hij is ervan overtuigd dat je nooit genoeg kan leren.

Het boek biedt in de eerste instantie veel info over de cultuur en zijn geschiedenis. Het is op een heel duidelijke manier weergegeven. Het lijkt wel een verhaal waarin je wordt meegesleurd ookal vertelt hij enkel de historische feiten. Alles is ook verduidelijkt met afbeeldingen en foto’s. Het boek is zowel aantrekkelijk gemaakt voor volwassen en voor kinderen. Hij begint met het vertellen over het leven voor de Inka’s, de Inka’s zelf, het ontstaan, de gewoontes en gebruiken, het einde… Daarna neemt hij je mee naar de vele mooie ruïnes in Cusco. Hij vertelt hier uitgebreid over. Het leuke is dat ikzelf bijna op alle plekken in het boek ben geweest.

De informatie in het boek is vooral informatief. Toch vind ik dat je de passie van de schrijver tussen de regels door kan lezen. Hij gebruikt vaak lovende bijvoegelijke naamwoorden zoals (geweldige, fantastische…). Ik kan wel niet zeggen dat hij ongelijk heeft want ik heb het met mijn eigen ogen gezien.